از فقر و تنگدستی و شرایط مالی خود گله و شکایت داشت ، با ناامیدی گفت زندگی در شهرستان کوچک ، نبود شغل خوب و وضعیت حقوقی نابسامان مرا آزار می دهد.و متاسفانه دخل و خرجم کفاف تامین معاش خانواده را نمی دهد و این اوضاع شغلی و درآمد ناکافی زندگی عاظفی مرا نیز تحت تاثیر قرار داده است.

از او پرسیدم اگر همین الان زلزله ای بیاید و همه چیز، حتی خانه ای که دارید خراب شود ، شغلی که داری را از دست بدهی و حتی بعد از زلزله در شهرتان کسی نباشد که برای شما شغلی مهیا کند و همین آب باریکه را هم از دست بدهی چه می کنی ؟

کمی فکر کرد و گفت چاره ای ندارم، به شهر دیگری مهاجرت می کنم. قطعا در شهرهای بزرگتر فرصت های شغلی بیشتری وجود دارد. در ادامه از توانمندی ها و مهارت هایی که داشت با آب و تاب صحبت کرد و با چشمانی پر از امید گفت من با این تحصیلاتی که دارم و سرتیفیکت ها و مهارتهای تجربی که تا کنون کسب کردم ، می توانم در شرکت های بزرگ مشغول به کار شوم و قطعا حقوق و دریافتی من بسیار قابل توجه خواهد بود.

تبسمی کردم و گفتم خوب ! حتما باید زلزله ای بیاید تا تو و خانواده ات تکانی بخورید ! چرا با این میزان از توانمندی و مهارت به حداقل ها رضایت داده ای ! برنامه ای برای مهاجرت برای خودت بنویس و تا زنده ای برای تغییر زندگیت تلاش کن قبل از اینکه به رخوت عادت کنی. هرزمان ترس از ریسک تغییر کردن تو را فرا گرفت به این فکر کن که با ذهن تحلیل گرت راه را برای تمام فرصتهای خوب بسته ای و اگر تغییر نکنی این شرایط هر روز بدتر و بدتر خواهد شد. پس با توکل بر خدا شوق پرواز را در خودت ایجاد کن و هیچوقت به کمتر از آنچه لیاقتت هست بسنده نکن.

نویسنده : لیلا امیری نسب

بیشتر بخوانید :

مجموعه داستان تو 

کتابهایی برای رشد و توسعه فردی و ارتباطی :

شاید باورتان نشود ولی شما در طول شبانه روز بیشتر از اینکه دیگران را قضاوت کنید در حال قضاوت خودتان هستید. اینگونه قضاوت، کاملا ناخودآگاه صورت می گیرد و گاهی تا مرز انزجار از خود پیش می رود، انزجاری که نتیجه بایدها و نبایدهای من، برای رسیدن به تصویری از من ایده آل است. هرچقدر فاصله بین من با من ایده آل بیشتر باشد و هر چقدر پروسه تغییر جهت رسیدن به من ایده آل طولانی تر شود، انزجار از خود بیشتر می شود. در اینگونه مواقع فرد، خودش را قضاوت می کند، مقایسه می کند و در نهایت در دادگاه بیرحمانه درون، حکمی مبنی بر عدم شایستگی و لیاقت برای خودش صادر می کند که نتیجه آن احساس بد، انزجار، گناه و پوچی است. تمامی تمریناتی که در راستای مدیریت افکار، توسط مدرسان در حوزه خودشناسی به افراد داده می‌شود جهت تغییر  نگرش و باورهای محدود کننده است. و این تغییر بسته به فرد، از چند هفته تا چند ماه زمان می‌برد، به میزانی که افراد مقاومت کمتری در برابر ذهن ناخودآگاه دارند و می توانند ذهن تحلیلی خود را خاموش و در ناخودآگاه خود نفوذ کنند، به همان میزان پروسه تغییر و پارادایم تحول سریع‌تر اتفاق می‌افتد.

توانایی مشاهده بدون ارزیابی و قضاوت متعالی‌ترین نوع بینش است.

وقتی افراد با پیش‌نویس زندگی خود آشنا می‌شوند، شخصیت خود را واکاوی و به آگاهی از افکار و رفتار خود می‌رسند، به مرور شروع به ارزیابی و قضاوت خود می‌کنند.

چرا بعد از اینهمه سال خودشناسی نمی توانم تغییری مشهود در زندگیم ایجاد کنم؟

 چرا فلان جا فریاد کشیدم و نتوانستم خشمم را مدیریت کنم؟

چرا نمی‌توانم حسادتم را از بین ببرم؟

 چرا امروز غمگین هستم و افکار منفی تمام وجودم را فرا گرفته است؟

چرا بعد از این همه خودشناسی باز از عدم احساس لیاقت و شایستگی رنج می‌برم ؟

پاسخ در مشاهده گری نهفته است

خشم، ترس، حسادت، منیت، غرور، خودکم بینی، غم، اضطراب بخشی جدای ناپذیر از وجود ماست که تا آخرین لحظه حیات با تمام تمرینات خودشناسی باز با ما خواهد بود.اگر از خودتان انتظار دارید که تمام سیاهی‌ها از وجودتان پاک شود و به تکه‌ای نور مقدس تبدیل شوید باید بدانید از خودتان انتظار نابجایی دارید و هیچگاه این اتفاق نخواهد افتاد.

تنها راه تغییر و تحول مشاهده‌گری است بدون قضاوت و ارزیابی

وقتی به افکاری مثل خشم و ترس انرژی ندهید، با آنها نجنگید و نخواهید که به زور ایگو رو به پایین هل دهید و بدون انزجار از خود، تنها مشاهده‌گر باشید خواهید توانست تحول را در درون خود ایجاد کنید.

مشاهده گر باشم یعنی چه؟

 یعنی خودتان را با افکاری مثل افکار زیر قضاوت نکنید،

 امروز روز خوبی نبود، چون آدم معنوی نبودم!

 امروز رفتارم با فرزندم و همکارم درست نبود!

 امروز کارم رو خوب انجام ندادم!

 امروز در پاسخ به خواست پدر و مادرم نتوانستم فرزند خوبی  باشم و به آنها کمک کنم!

امروز در جلسه خوب صحبت نکردم، و خیلی تپق زدم!

امروز کج خلق و خسته بودم و نتوانستم انرژی خوبی داشته باشم !

ما در هر لحظه در حال قضاوت و ارزیابی خودمان با تصویر ایده آل خودمان هستیم.

تصویری که از خود ایده آلمان ساخته‌ایم تصویری بی‌نقص کامل و تکه نوری مقدس است که فقط باید خوبی کند، کامل باشد، مهربان باشد، بخشنده باشد، آرام باشد، خیرخواه باشد، پرانرژی باشد و…..

در واقع من در حال ارزیابی و قضاوت خودم به وسیله والد درونم هستم

این کار والد درون است که تو را بی‌نقص و عیب و کامل می‌خواهد در صورتی که این بدترین نوع ارزیابی است. خوددوستی و عزت نفس به معنای پذیرفتن خود، بدون ارزیابی مقایسه و قضاوت است.

عشق به خود به معنی نبود  قضاوت، مقایسه و ارزیابی است

 

 عاشق ویژگی‌های منفی خودت باش عاشق نیمه تاریک خودت باش. این بخشی از وجود توست که تنها با عشق درمان می شود و التیام می یابد. هیچ فردی روی کره زمین با حس گناه نتوانسته از غرور و منیت یا خشم خود رها شود .

وقتی اشک مادرت را درمی آوری، سر فرزندت فریاد می کشی، همسرت را کتک می زنی، اگر احساس گناه در تو به واسطه رفتار ناشایستت بیدار شود این احساس بد به احساس بد قبلی اضافه می شود ، و در نهایت انباری از باروت تنفر را در وجودت شعله ور می کند. هیچ انسانی با وجود انزجار و گناه در زندگی به رستگاری نرسیده و بر خلاف آموزه های دینی که تلاش می کنند افراد را به واسطه احساس گناه تادیب و سر به راه کنند این اتفاق هرگز نخواهد افتاد و به میزانی که فرد احساس گناه می کند کارهای بد و بدتری خواهد کرد. تنها راه درمان و شفا در عشق نهفته است.

گاهی از من سوال می‌شود اگر عاشق ویژگیهای منفی خودم باشم به مرور آدم بد و بدتری می شوم و این خیلی بد است.ولی از نگاه تحلیل رفتار اینگونه نیست. در واقع قرار نیست شما با عشق ورزیدن به خود آن ویژگی منفی را پرورش دهی بلکه قرار است که از آن گذر کنی. تصور کن پارتنرت که عاشقش هستی ، با رفتارش تو را آزرده کند، وقتی پای عشق در میان باشد به راحتی از آن رفتار خواهی گذشت و آن را فراموش خواهی کرد. تو به طور مداوم به آن رفتار آزاردهنده فکر نمی‌کنی تحلیل نمی‌کنی ارزیابی نمی‌کنی قضاوت نمی‌کنی فقط لحظه ای آن را مشاهده و از آنجایی که پارتنرت را بسیار دوست داری آن موضوع را سریعا فراموش می کنی، و بیشتر عشق و نکات مثبت طرف مقابل در ذهنت تداعی می شود. در مورد افکار و رفتار خودت هم باید اینگونه مهربانانه و با عشق به خودت بنگری…

 به جای تمرکز بر رفتار و افکار منفی که امروز داشتی تمرکزت را بر بعد مثبت وجودت قرار بده. به ویژگی های مثبت خودت فکر کن و آنرا در ذهنت پرورش بده.

 وقتی حسادت می‌کنید و وجودتان از انزجار پر می‌شود یک لحظه بایستید و مشاهده گر باشید

این منم که از بیرون من درونم را مشاهده می‌کنم، منی که حسادت می‌کند…منی که به خاطر حسادت از خشم و احساس بد پر شده، بیقرار است … من (نفس ) تقصیری ندارد آنقدر در کودکی در روند پیش نویس زندگی مقایسه شده که اکنون حسادت بخشی از ساختارش شده است . در این گونه مواقع تلاش بیش از حد برای حسود نبودن هم نوعی هرز انرژی می‌باشد تنها کاری که فرد باید انجام بدهد مشاهده‌گری است. 

در اینگونه مواقع آگاهانه کانون توجه ات را از آنچه باعث آزارت شده برمی داری و برخواسته ات قرار می دهی. افراد بزرگ از احساس اکنون و اینجا بزرگترند، یعنی می توانند با احساس خواسته شان در آینده هماهنگ شوند. لذا از این لحظه حسادت گذر می کنند چون می دانند در آینده  احساس حسادت جایی ندارد.

به طور مثال فرض کنید امروز نسبت به همکارتان به شدت منزجر بودید، افکاری از این جنس که او زیرآب تان را پیش رییس می زند، اهل خود شیرینی است و … ذهن تان را مسموم کرده و حتی وقتی به خانه برمی گردید نمی توانید از این افکار منفی خلاص شوید. اول از همه خودتان را به خاطر این حد از انزجار قضاوت نکنید، کافی است به مراقبه بنشینید و تصویری از آینده ایده ال تان را تجسم کنید، احساس تان را به لحظه مورد نظر ببرید ، از لحظه اکنون بزرگتر شوید و تمام توجه و تمرکزتان را به لحظه مورد نظر معطوف کنید.

 مشاهده یک دانه است ولی بعد از یک دوره طولانی ممارست، رشد و انتظار در پیش است . با مراقبه دانه می‌کارید، با مداومت دانه رشد می‌کند به مرور تبدیل به گیاهی زیبا می‌شود

 کاشتن دانه کاری ندارد بسیار ساده است اما نگهداری از گیاه برای گل دادن چیزی است که نیاز به صبوری و مداومت دارد

 آیا می‌توانید مجبورش کنید که سریعتر گل بدهد؟

 آیا می‌توانید مجبورش کنید علف‌های هرز اطرافش رشد نکند؟

 اگر علف‌های هرز را با عشق هرس کنید،به موقع به گیاه آب، کود بدهید واجازه دهید نور مناسب را دریافت کند،  به مرور زمان گیاه رشد می‌کند و روزی که انتظارش را ندارید به صورت غیر منتظره شاهد گل دادن گیاه خواهید بود.

به شما پیشنهاد می شود کتاب تغییر شخصیت من  را مطالعه کنید. همچنین پکیج از عزت نفس تا ارتباط موثر را تهیه تا به صلح درونی با خود و دیگران دست یابید.

سایر مقالات را در لینک زیر بخوانید:

لینک صدها مقاله و داستان 

در یکی از کلاس های تحلیل رفتار متقابل یکی از شاگردان در خصوص رابطه تمام شده اش ناراحت بود و دوست داشت بداند چرا نتوانست این رابطه را حفظ کند و حالا چگونه می تواند از فکر آن رابطه تمام شده رها شود ؟

او اینگونه توضیح داد، رابطه ای عالی و پر از شور و شوق و اشتیاق را با فردی شروع کردم. در ابتدای رابطه پر از انرژی ، حس هیجان و عشق بودیم، احساس می کردم این همان شخص رویاهایم است که بعد از سالیان سال وارد زندگیم شده ، بعد از مدتی که از رابطه مان گذشت، بر سر موضوعات بسیار سطحی از من ناراحت می شد، مثل اینکه چرا در فلان ساعت جواب تلفن من را ندادی ، چرا مدت طولانی پشت خطی شما بودم با چه کسی صحبت می کردی ؟

چند مرتبه تلاش کردم که او را با استدلال و منطق نسبت به پوچ بودن افکارش و شک های بی مورد آگاه کنم ولی یکبار که با عدم پاسخ مجدد من روبرو شد دیگر این استدلال که در آن ساعت استراحت می کردم و گوشی موبایلم را سایلنت کرده بودم در ذهنش نپذیرفت و حتی حاضر به شنیدن استدلال های من نشد.

از آنجایی که در این رابطه همه چیز خوب و پرفکت بود، راستش بستن پرونده رابطه در ذهنم کاری سخت به نظر می رسید و بارها به این موضوع که چه کار کنم که او مجدد به رابطه برگردد و پی به اشتباه خود ببرد، فکر می کردم، ولی متاسفانه این پروسه فقط انرژی من را هدر می داد و یکی از نشتی های انرژی من در بازه طولانی مدت بود.

افکاری که مدام در سرم تکرار میشد اینگونه بود :

چرا آخر رابطه به این خوبی باید با افکار منفی بیخودی تمام بشه !

چطور میشه طرز فکر یک آدم شکاک را تغییر داد !

چرا باب گفتگو را خودش یکطرفه بست ! چطور تونست با بی احترامی رابطه را ترک کنه !

واقعا که ! بعضی افراد حتی سواد تمام کردن یک رابطه را ندارند !

گاهی برایش طلب خیر و شادی می کردم و سعی می کردم او را با عشق رها کنم تا به سمت سرنوشت خود برود، و گاهی دلم می خواست گوشیم را بردارم و ببینم دوباره به من پیام داده و میخواهد که به رابطه برگردد و از اینکه اینگونه رابطه را به بن بست رسونده عذرخواهی کنه ! و من قطعا او را خواهم پذیرفت …. ولی در تمام مدت هیچ خبری از او نشد، خوب می دانستم همه این افکار باعث هرز رفتن انرژی ذهنی من می شود و قطعا این هدر رفتن انرژی، نتیجه منفی در محقق کردن زندگی دلخواهم خواهد داشت.

چه کار باید بکنم؟

آیا باید بیشتر برای حفظ رابطه تلاش می کردم؟

چگونه افکارم را از یک رابطه تمام شده رها کنم ؟

در دوره های تحلیل رفتار متقابل ما همیشه به دانشجویان تاکید می کنیم، تغییر افراد از حوزه اختیار شما خارج است ، به هیچ وجه انرژی خود را صرف تغییر دیگران نکنید، گفتگو در یک رابطه قطعا بسیاری از سوتفاهمات را رفع خواهد کرد و به دوام رابطه کمک می کند ولی وقتی یک فرد به هیچ وجه حاضر به پذیرفتن صحبت های شما نیست، انرژی خود را در این رابطه هدر ندهید. چرا که افراد با توجه به پیش نویس زندگیشان و تجربه خیانت در رابطه های مختلف، ذهنشان شرطی شده و پذیرش منطق شما و صحبت بالغ به بالغ با این افراد به نتیجه نخواهد رسید.

ذهن با ترفندهای مختلف شما را به دام می اندازد و تلاش می کند شما را بی ارزش جلوه دهد…

چطور نتوانستی رابطه به این خوبی را حفظ کنی ؟!

آگاه باشید که این کار والد درون است،  او آنقدر حس بی ارزشی درونی را به شما القا می کند تا شما را از پا دربیاورد .

مواظب گفتگوهای درونی و چوبی که والد درونتان به دست گرفته و به جان شما افتاده باشید. خروج از این مرحله و رسیدن به حس آرامش، نیازمند صرف انرژی آگاهانه زیاد می باشد. هر چند در این قسمت زندگی باید انرژی زیادی صرف کنید تا حریف والد درونتان بشوید و او را خاموش کنید ولی ارزشش را دارد، چون به میزانی که شما در این زمینه تمرین می کنید ذهن شما در راستای خودارزشمندی قوی تر می شود.

9 حقیقتی که در زمان اتمام یک رابطه بهت خیلی کمک می کنه :

1-شما قبل ازشناختن اون فرد داشتی زندگیتو می کردی، بعد از اون هم می تونی

2-شما قبل از اون فرد آدم ارزشمندی بودی بدون اون هم ارزشمند خواهی بود و هویت تو وابسته به او نیست

3-اگر دست از خیال پردازی های عاشقانه در مورد اون فرد برداری و با بالغ شخصیتت قضایا را نگاه کنی می فهمی که اونقدرها هم که فکر می کردی اون آدم رویایی و رومانتیکی نبوده

4- به خودت به طور مداوم یادآوری کن که دوست داشتنی هستی.

5-اگر پایان داستان زندگیت (همانطور که دوست داری ) را با خودت مرور کنی تغییر فرکانس در تو اتفاق می افته و به آرامش می رسی

6-برای فراموش کردنش نیاز به اتمام حجت او نداری ، خودت می تونی با خودت به نتیجه برسی

7-از برگشتن به رابطه ای که بهت آسیب زده، انتظار نتایج متفاوت نداشته باش

8- از این فرصت برای شناخت بیشتر خودت استفاده کن و دقیقا بنویس از رابطه بعدیت چی میخوای،نه اینکه چی نمیخوای.

9- این نکته آخر را هزار بار با خودت تکرار کن : “به کمتر از لیاقتت بسنده نکن”

مراحل رسیدن به خودارزشمندی درونی

1-نوشتن افکار منفی

در خصوص مثالی که در بالا ذکر شد لطفا قلم و کاغذی بردارید و دقیقا از خودتان سئوال کنید که چرا حس خوب شما به محض از دست دادن یک رابطه، به حس بد تبدیل شد؟

 آیا  احساس لیاقت من به عوامل بیرونی گره خورده است ؟ چرا به محض از دست دادن آن عامل بیرونی تمام احساس ارزشمندی من به یکباره فرو ریخت؟

و هر سئوال دیگری که به ذهنتان می رسد را روی کاغذ ذکر کنید…

2- پاسخ به سئوالات ذهن درباره منطق اشتباه او

ذهن تحلیلی شما هزار و یک دلیل برای عدم ارزشمندی شما می آورد و شما باید با منطق ( با بالغ شخصیت درون ) پاسخ تمام سوالات او را بدهید. گاهی ممکن است بالغ شما آلوده به والد باشد و پاسخ های شما ، برای ذهن تحلیلی تان منطقی نباشد و به بن بست برسید ، کاغذ تان را پاره کنید و خودکارتان را به گوشه ای پرت کنید و دلتان همان رابطه را بخواهد، اینجا باید مطمئن باشید کودک درونتان وارد صحنه شده و همان اسباب بازی اش می خواهد و هیچ منطقی را از بالغ نمی پذیرد. اگر می توانید با کودک درونتان صحبت کنید و تلاش کنید او را آرام کنید ولی اگر کودک حاضر به شنیدن صحبت های شما نشد، دست او را بگیرید و فعلا به یک پیاده روی دعوتش کنید. یا نوشیدن یک چای و قهوه … شاید فعلا گفتگو با این کودک گریان ولجباز بیفایده باشد ولی در فرصتی مجدد سعی کنید با بالغ شخصیت، ذهن تحلیلی تان را به چالش بکشید و والد درونتان را خاموش کنید.

3- به چالش کشیدن ذهن تحلیلی

در کتاب پاردایم تحول زندگی در خصوص ذهن تحلیلی صحبت کردیم و نحوه شکل گیری آن را به صورت کامل توضیح دادیم . عبور از ذهن تحلیلی و رسیدن به ناخودآگاه چالشی است که باید توسط شما برنامه ریزی شود و شاید در ابتدا به نظر برسد که تغییر سخت است ولی تلاش کنید این جمله را با خودتان تکرار کنید که من تحت کنترل ذهن نیستم بلکه ذهنم تابع و در کنترل من است.

روی کاغذ بنویسید که اکنون می خواهم معتقد باشم که ایجاد دگرگونی و تغییر برایم آسان شده و من با کار کردن روی ذهنم، شخصیتم را تغییر خواهم داد.

4- پارادایم تحول زندگی

وجه کودک شخصیت به دنبال امنیت است، در این مثال فرد امنیت را در آغوش دیگری می بیند و تلاش می کند این آغوش امن را از دست ندهد، وقتی به افراد رها بودن و عدم وابستگی آموزش داده می شود در ابتدا وجه کودک شخصیت شان نمی پذیرد، کودک از ابتدا به دنبال امنیت بوده و حاضر است هر کاری بکند تا این آغوش را از دست ندهد. این مرحله از تغییر شخصیت، شاید سخت ترین بخش از پارادایم تحول باشد ولی با تکرار امکان پذیر است. تلاش کنید حس خوبتان را به میدان امکان درونتان گره بزنید و بند ناف روانی تان را از افراد جدا کنید. نوشتن عبارت های تاکیدی مثبت و زمزمه کردن آنها به برنامه ریزی مجدد ذهن ناخودآگاه شما کمک خواهد کرد به شرطی که بتوانید با بالغ شخصیت تان دلیل های منطقی برای ذهن تحلیلی تان بیاورید و والد شخصیت تان را خاموش کنید. به محض اینکه از ذهن تحلیلی عبور می کنید و وارد ناخودآگاه می شوید، عبارت های تاکیدی مثبت در او نفوذ می کند و پذیرش آسان خواهد بود.

5- تکرار ، تکرار ، تکرار

تمام مراحل بالا در حد دانش تئوری آسان به نظر می رسد و البته در عمل هم کاری سخت نخواهد بود به شرطی که در یک بازه زمانی تکرار شود. همانطور که در کتاب پارادایم تحول زندگی در خصوص تغییر شخصیت و سیم کشی های مربوط به نورون های مغزی توضیح داده شد، نورون هایی که با هم شلیک نشوند قطعا فعال و روشن نخواهد ماند. برای تغییر مدارهای سیناپسی در ذهن بایستی این پروسه تکرار شود تا این مدارها مستحکم شوند و این یک فرایند تکاملی است که بازه تغییر آن برای افراد  مختلف متفاوت خواهد بود. سفر تغییر یک سفری به درازای یک عمر است و به میزانی که شخصیت شما تغییر می کند و پیش نویس زندگیتان اصلاح می شود ، شما زندگی بهتری را تجربه خواهید کرد.

نکته آخر:

یادتان باشدانسانها منظور عشق هستند نه خود عشق ، تو می توانی این عشق آتشین را به هر کس دیگری ببخشی ، بگذار آن فرد  برود. خداوند جریان ظهور عشق تو را در جای دیگر و کالبد دیگر و چهره ای دیگر برایت نمایان خواهد کرد.شعله عشق را در دلت خاموش نکن ، درجستجوی راز و رمز جهان باش و به سرچشمه اصلی عشق متصل شو تا تو را به صاحب واقعی عشق که لیاقت تو را دارد متصل کند.قلبت را برای عشق، همیشه باز نگه دار تا فرصت جلوه گری و ظهور پیدا کند.

سایر مقالات را در لینک زیر بخوانید:

لینک صدها مقاله و داستان 

وقتی صحبت از عشق به خود می شود برای بعضی از افراد این موضوع سهل و ساده به نظر می رسد ولی افراد بسیار زیادی هستند که نمی توانند خودشان را عمیقا دوست داشته باشند و عشقی بدون قید و شرط نسبت به خود را تجربه کنند .

• البته منظور ما از دوست داشتن و عشق به خود تنها در زمان سرخوشی و پیروزی نیست، اینکه همه چیز به کام ما باشد، مثلا یک رابطه عاطفی عالی داشته باشیم ، پارتنرمان بی وقفه به ما توجه کند ، به طور مستمر برایمان گل بخرد، راه و بیراه تلفنی جویای احوال ما باشد، دوست داشتن خود هنری محسوب نمی شود. در اینگونه مواقع هر کسی می تواند عمیقا عشق به خود را تجربه کند.
• اینکه فروش ما از تمام همکاران و رقیبان بالاتر باشد، شدیدا مورد توجه رییس مان باشیم، مدام توجه و نوازش از بابت مفید بودنمان دریافت کنیم عشق به خود کاری سهل و امکان پذیر می باشد.
• اینکه بهترین لباس جمع مهمانی را ما به تن کرده باشیم ، آرایش به صورت مان نشسته باشد و مورد تعریف و تمجید در جمع قرار بگیریم، عشق ورزی در آینه و قربان صدقه خود رفتن نیز کار آسانی به نظر می رسد.

در واقع وقتی همه چیز روبراه است دستاوردهایمان و نقاط قوت مان آنقدر زیاد است که هورمون شادی آور دوپامین در بدنمان اتوماتیک ترشح می شود و عشق و توجه از بیرون باعث ترشح هورمون اکسی توسین می شود. این هورمون های شادی آور و عشق حال ما را خود به خود خوب می کند ولی در اکثر اوقات اینچنین نیست. گاهی فروش به هر دلیلی پایین می آید، در رابطه عاطفی دچار طردشدگی می شویم، بحران های مالی و شکست اتفاق می افتد در اینگونه موارد ضعف، شکست و محدودیت ما را به مرز تنفر از خود می کشاند.

در تمام موارد بالا احساس لیاقت و ارزشمندی ما به عوامل بیرونی گره خورده است ، یعنی احساس ارزشمندی من توسط میزان و درجه توجه پارتنرم تعریف می شود. به محض اینکه شدت عشق و نوازش در رابطه عاطفی کم می شود، احساس خودخوری و عدم کافی بودن در ما بالا می زند.

اکثر افراد در اینگونه مواقع دنبال ایراد و اشکالی در خودشان هستند،

چرا من نمی توانم یک رابطه عمیق و طولانی مدت عشقی داشته باشم!

من آنقدر که باید خوب و دوست داشتنی نیستم، وگرنه طرد نمی شدم !

از اینکه نتوانستم این رابطه را حفظ کنم احساس گناه می کنم !

از اینکه او توانست با احساسات من بازی کند، از خودم متنفرم .

چرا خودم را کوچک کردم و بهش پیام دادم! این بی توجهی و عدم پاسخ مرا حسابی کلافه کرده است و از خودم متنفرم.

و آنقدر این احساسات تکرار می شود که باور می کنیم به حد کافی خوب نیستیم.

این احساس عدم کفایت، وقتی به مقایسه زندگی مان با دیگران می پردازیم بیشتر شعله ور می شود. من چرا باید با اینهمه زیبایی، جمال ، کمالات تنها باشم ولی فلانی که یک صدم من هم نیست اینهمه خوشبخت باشد!

واقعا در اینگونه مواقع به خودتان چه می گویید؟ آیا می توانید خودتان را با تمام نقاط ضعف، شکست و محدودیت دوست داشته باشید ؟

آیا می توانید بدون قید و شرط همان گونه که هستید خودتان را بپذیرید ؟

پاسخ خیلی از افراد به این سوال بدین صورت است : آخر خودم را چگونه دوست داشته باشم ! نه رابطه خوبی! نه شرایط مالی ایده آلی ! نه زندگی که در خور و شایسته من باشد!

شاید از نظر خیلی از افراد عشق به خود منوط به کسب دستاورد و نتیجه باشد، وقتی دستاوردی در میان نباشد قطعا عشق ورزی غیرممکن است . در صورتی که این فرضیه ذهنی کاملا اشتباه است و نتیجه تلقیناتی است که از دوران کودکی در پیش نویس زندگیمان و در بخش والد شخصیت مان درون ریزی شده است. در همان زمانهایی که خوب بودن ما منوط به کسب نمره بالا شده است .

عشق بدون قید و شرط به خود چگونه امکان پذیر است ؟

وقتی تمام نورون های مغزی و تمام سیم کشی های مربوطه از دوران کودکی بر مبنای ارزشمندی ما به عوامل بیرونی گره خورده، تغییر این مسیرهای عصبی شاید کمی زمانبر باشد ولی به شما اطمینان می دهم که کاملا امکان پذیر است .

وقتی فردی را بی نهایت دوست دارید و واقعا عاشق او هستید چگونه با او برخورد می کنید؟ خیلی از افراد در برخورد با کسانی که عاشقشان می شوند این عبارت را به کار می برند، من تو را به خاطر خودت دوست دارم و حاضرم هرجایی و با هر شرایطی با تو زندگی کنم.

آیا می توانید این دیالوگ را با خودتان داشته باشید ؟ آیا می توانید خودتان را همانگونه که هستید و بدون قید و شرط دوست داشته باشید ؟

بعضی از افراد فقط وقتی می توانند خودشان را دوست داشته باشند که کنار دلداده خیالی شان قدم بزنند، ماشین رویاهایشان را سوار شوند، و یک زندگی با بالاترین استانداردها تجربه کنند. دوست داشتن چنین فرد خیالی، سهل و آسان است و برای هر کسی امکان پذیر است.

یکبار از خودتان بپرسید واقعا دوست داشتن خودم چه شکلی است ؟ اگر خودم را بدون قید و شرط دوست داشته باشم چه حسی دارم ؟

به قول اریک فروم عشق ورزی یک مهارت است و مثل هر مهارت دیگری نیاز به تمرین دارد. وقتی شما تمام نورون های مغزی خود را در راستای عشق ورزی فعال می کنید و به مدت چند هفته تمرین می کنید که این نورون ها را روشن نگه دارید قطعا این مهارت در شما رشد و توسعه پیدا خواهد کرد. وظیفه اصلی انسان در زندگی این است که خودش را متولد کند،این کار نیازمند شجاعت ، عمل،  تعهد و مسئولیت پذیری بالایی است. عشق یک هنر است و به مهارت آموزی نیاز دارد مثل موسیقی، نقاشی ، نجاری …

عشق ورزی به خود باعث می شود در تمامی جنبه های زندگی روشنایی بیشتری را تجربه کنید،و زندگی با معناتری را تجربه کنید.

اگر خودتان را دوست داشته باشید در زمانی که مشکلات و شکست به شما فشار می آورد تحمل شما در برابر شداید بیشتر می شود ، راحت تر خودتان را می بخشید و احساس گناه در شما از بین می رود .

از شر افکار خودتخریب گری خلاص خواهید شد و طرز فکر سالم تری خواهید داشت.

در ارتباط با دیگران قطعا موفق تر خواهید بود چرا که عشق به دیگران فقط از طریق عشق به خود امکان پذیر است و تا عشق به خود را تجربه نکنید هر گونه ادعایی مبنی بر عشق به دیگران فرضیه ای باطل است و اینگونه عشق ها قطعا بر مبنای یک خلا درونی و نیاز و گمشدگی می باشد. پس برای رسیدن به عشق باید آن را ابتدا در درون خودتان تجربه کنید.

سایر مقالات را در لینک زیر بخوانید:

لینک صدها مقاله و داستان 

مسئله تنهایی هنوز برای افراد بسیار زیادی یک تراژدی محسوب می شود. حتی افرادی که در رابطه هستند در زمانهایی که توجه کمتری از طرف مقابل خود دریافت می کنند به شدت بهم می ریزند و از اینکه پارتنر آنها، زمان و انرژی خود را در جای دیگری هزینه می کند بسیار رنج می برند. وقتی از آنها می پرسی چرا  این موضوع تا این حد برایشان زجر آور است! می گویند، خب اگر می خواستم تنها باشم، چرا باید او را به عنوان پارتنر انتخاب می کردم! وقتی بیشتر وقت خود را به کار می گذراند و یا باشگاه و ورزش و کوه و دوستانش را به من ترجیح می دهد چرا باید اصلا در رابطه با او بمانم! در غالب اوقات این روابط به دلایل فوق خاتمه می یابد و اگر هم بنا به هر دلیلی ادامه یابد با خشم درونی، ترس و عصبانیت همیشگی همراه است.

واگویه های ذهنی در سر فرد، غوغا می کند و تمام ذهن و بدن او را آلوده به افکار منفی می کند و آنقدر پیش می رود که تمام انرژی درونش را تخلیه می کند.

-فکر کنم از من خوشش نمی آید !

-شاید سرش جای دیگری گرم است و تمام اینها را بهانه کرده تا خودش را توجیه کند !

-فکر کنم اونقدر که باید بهش محبت نکردم!

باید عشق بیشتری در رابطه می گذاشتم، همه رابطه هام همینطوری گند میخوره و به پایان میرسه !

ای بابا ولش کن، اصلا اون کیه که بخواد با من چنین رفتاری بکنه ! من خیلی هم خوب و عالی هستم. قطعا اون لیاقت من را نداشته !

این جنگ درونی ساعتها ادامه دارد و تا جایی پیش میرود که افراد را به خشم ، نفرت و عصباینت از طرف مقابل می کشاند. عدم دریافت توجه، گاهی برای ما بسیار سخت و غیر قابل تحمل است. مسئله گرفتن توجه و نوازش در رابطه ( به دلایل لایف اسکریپت ) برای غالب افراد مهم و حیاتی است و عدم دریافت توجه،  فرد را تا مرحله انزجار شدید از خود و طرف مقابل می کشاند. و به محض اینکه توجه طرف مقابل از رابطه عاطفی برداشته می شود و فرد بنا به هر دلیلی می خواهد وقتش را به خودش، اهدافش و اولویت هایش اختصاص دهد، احساس غیر خوب درونی در او بالا می زند.

توجه و درک متقابل در ارتباط

شاید این استدلال درست است، خب که چه ! رابطه باید قوام داشته باشد، دو طرف باید مدام حال همدیگر را بپرسند ، در دسترس باشند، پیام ارسال کنند و تلفنی با هم در ارتباط باشند و اصل رابطه در دیدار حضوری است . اگر طرف مقابل وقتش را به کار ، باشگاه ، دیدن سریال و دوستانش بگذراند پس چه رابطه ای ! همان بهتر که نباشد ! تنها که باشی حداقل اینهمه زجر نمی کشی !

بله درست می گویی رابطه برای پایداری نیاز به توجه و درک متقابل دارد ولی باید از خودمان بپرسیم چرا ما هر سری با چنین رابطه هایی روبرو می شویم و آنقدر که باید به ما عشق و توجه داده نمی شود !

رابطه به منظور شاد یا خشنود کردن شما نیست

اول از همه باید بدانید رابطه به منظور شاد یا خشنود کردن شما نیست، اگر همچنان در روابط به دنبال نجات و خوشبختی باشید بارها و بارها مایوس خواهید شد. اما اگر بپذیرید که هدف از رابطه آگاه شدن است نه شاد شدن، آنگاه خود را با آگاهی والاتری که می خواهد در جهان زاده شود هماهنگ می کنید.  هر رابطه ای که شما در آن وارد می شوید چه آن را دوست داشته باشید یا نه! چیزی در درونتان را به شما نشان می دهد. مگر نه اینکه جهان آینه تمام نمای درون ماست ! پس باید از خود بپرسیم در درونمان چه می گذرد، که در بیرون اینهمه ناهماهنگی دریافت می کنیم !

از خودتان بپرسید چرا انتظار دارید تمام حس خوب خواستنی و دوست داشتنی بودن را، طرف مقابل به شما بدهد ! مگر وظیفه اوست که به طور مداوم شما را به خاطر خلاهای درونی تان سیراب کند و به طور مداوم به شما توجه کند تا احساس غیر خوب درونی تان بالا نزند!

چرا به محض اینکه طرف مقابل نگاه ، توجه و تمرکزش را از روی شما برمی دارد از خودتان و اغلب از او متنفر می شوید!

این جمله آشنا نیست ؟!

من از تو متنفرم که با من چنین رفتاری داری ، و از خودم هم دلخورم که در رابطه با توئی قرار گرفتم که لیاقت من را نداشتی !

در این حالت با خودتان (اغلب در ذهن ناخودآگاهتان ) تکرار می کنید که من خوبم، تو بدی.

 من لایق بهتر از تو هستم آن وقت تو به خودت اجازه می دهی اینگونه با من رفتار کنی! البته در لایه های زیرین این من خوبم، یک من بدم عمیق قرار دارد. درست است که در لایه های سطحی خودتان را خوب می دانید و مستحق بهترین ها ، ولی در واقع در اعماق ناخودآگاه شما حس عمیقی از تنفر به خودتان غلیان می کند. در واقع شما در وضعیت دو  قرار دارید یعنی شما در وضعیت من بدم ، تو بدی قرار دارید.

اول از همه در قلب تان از طرف مقابلتان تشکر کنید که باردیگر شما را به خودتان نشان داد. به شما نشان داد که در احساس غیرخوب درونی غوطه ور هستید. ما هیچوقت قادر به دیدن خودمان نیستیم ، تنها حالتی که می توانیم خود واقعی مان را به نظاره بنشینم در رابطه است، رابطه هایی که به دلخوری و  انزجار منتهی می شوند چیزی در درون خودمان را به ما نشان می دهند.

هر وقت یک ناهماهنگی در رابطه من را بهم می ریزد کمی تامل می کنم، تا آن را در خودم جستجو کنم، هر ناهماهنگی می تواند به دو دلیل باشد یا اینکه سایه ای در نیمه تاریک وجود خودم هست که مانند آینه به من نشان داده می شود و یا اینکه آن ویژگی منفی ممکن است در وجود خودم نباشد ولی الگوی آن در پیش نویس زندگیم ثبت شده باشد و به دلیل اینکه آن الگوی ذهنی هنوز در ذهن ناخودآگاه من وجود دارد، آن ناهماهنگی را در اکنون و اینجا تجربه می کنم .

طبق تحقیقات عصب شناسی به ازای هر فردی که در زندگی ما وجود دارد یک مسیر عصبی در مغز ما سیم کشی شده است و به واسطه نورون هایی که مدام روشن می شوند این افراد را به زندگی خود جذب یا فراخوانی می کنیم.

بوئن رواندرمانگر خانواده می گوید، انسانها با تمایز یافتگی یکسان وارد ارتباط می شوند و این بدان معناست که اگر در یک رابطه ، فردی مشکل روانی داشته باشد طرف مقابل هم از این قاعده مستثنی نیست ولی ممکن است اختلالات رفتاری یکی به وضوح دیده شود و نقش ستمگر را در رابطه بازی کند و اختلالات رفتاری دیگری به هر دلیلی در رابطه پنهان بماند و در نقش قربانی، مظلوم نمایی کند.

این اصل مهم را به خاطر بسپاریم، اگر ما در رابطه ای هستیم که طرف مقابل را از هر جهتی مناسب و شایسته نمی دانیم ولی در آن رابطه قرار گرفته ایم، باید به قطعیت بدانیم که ما در بخشی از بازیهای روابط انسانی گیر کرده ایم.

خیلی از افراد همین اصل ساده را نمی پذیرند و با تمام وجود می خواهند به همه دنیا ثابت کنند که من خوبم ، تو بدی . البته فقط برای افرادی که این قاعده را می پذیرند تغییر ممکن است. این افراد با تمام وجود نه بر زبان بلکه قلبا از طرف مقابل خود تشکر می کنند که ضعف های درونی آنها را چون آینه نشان شان می دهد .

چقدر از تو ممنونم که آینه من شدی تا خودم را ببینم، چقدر عالی است که تمام زنگارهای من در تو هویداست. اگر تو نبودی من هیچگاه قادر به دیدن خودم نبودم.

وقتی انسانها به این حد از آگاهی و شناخت از خود و دیگران می رسند، ارتباط بین آنها بسیار دلنشین و شیرین خواهد بود. به حدی که جز آرامش ، صلح و محبت بین آنها چیزی وجود نخواهد داشت و ارتباط موثر بین آنها شکل خواهد گرفت.

در خصوص مبحث ارتباط موثر در پکیج آموزشی دوره جامع تحلیل رفتار متقابل TA مفصل بحث شده است و بخشی از بازیهای روابط انسانی و خروج از مثلث کارپمن توضیح داده شده است. دوستانی که این دوره را تهیه کرده اند قطعا به خودشناسی عمیقی از خود رسیده اند و توانسته اند با خودآگاهی ارتباط موثری با دیگران برقرار کنند.

سایر مقالات را در لینک زیر بخوانید:

لینک صدها مقاله و داستان