گاهی در تحلیل روابط میان عروس‌ها و مادرشوهرها، محور بحث ، حول وجود شازده پسر می‌چرخد. شازده پسری که برای عروس خانم، شوهر و شریک زندگی است و برای مادر عزیزش پاره‌ ی تن و مونس جان.

مادر، فرزند خویش را دوست دارد و او را جگرگوشه ی خود می‌داند. مادر، پسرش را که حالا دیگر برای خود مردی شده و همسری انتخاب کرده است، باز هم همان پسرک خردسال، نوجوان و جوانک سال‌ها پیش می‌پندارد که در آغوشش پرورش یافته است.برخی از مادران ماه‌ها و بلکه سالها پس از ازدواج پسرشان ،همچنان دوست دارند همان روابط و خاطرات کودکی را با پسرشان حفظ کنند.

از سوی دیگر، عروس خانم با دنیایی از آرزوها، آرمان‌ها، رویاها و اندیشه‌ها ، مایل نیست که کس دیگری جز او به شوهرش چیزی بگوید، از او چیزی بخواهد و یا فکر و اندیشه او را حتی برای زمان کوتاهی به دور از چشم همسر در اختیار داشته باشد، ولو اینکه این فرد مادر عزیز شوهرش باشد.

بسیار جای خوشحالی ست که با شناخت وجه شخصیت خود و دیگران به راحتی می توانیم اینگونه روابط را مدیریت کنیم.

چگونه به روش TA روابط خود را مدیریت کنیم

از نگاه تحلیل رفتار متقابل TA همه ما انسانها سه وجه شخصیت داریم (والد – بالغ – کودک ) که بسته به پیش نویس زندگی خود در روابط خود با دیگران رفتار می کنیم .

برخی از مادران در نقش والد بیش حمایتگر هنوز نمی‌توانند نگرانی‌شان را از وضعیت فرزندشان پنهان دارند و حتی گاه نسبت به خوراک روزانه پسر نیز احساس نگرانی می‌کنند و چنین خیال می‌کند که عروس خانم نمی‌تواند غذای دلخواه پسرشان را تهیه کند .

اینگونه مادران خود به مهر و محبّت پسرش در هر شرایطی نیاز دارد و این نیاز به هنگام جدایی و تنهایی، ایّام پریشانی و بیماری و به ‌ویژه در دوران پیری و حمایت‌خواهی، بیش از پیش خودنمایی می‌کند. هر اندازه میزان وابستگی عاطفی مادر با پسر بیشتر و بیشتر باشد،واکنش او با شدت فراوان‌تری در فکر و اندیشه و کلام و رفتار مادر جلوه‌گر خواهد بود.

گاه بعضی ازمادران در نقش والد پرخاشگر ، با دخالت مستمر در برنامه‌های زندگی زوج‌های جوان، احضار پی در پی پسر و ارائه توصیه‌ها ی ویژه و نسخه‌های خاص، در اختیار گرفتن بخش قابل توجهی از اوقات او و قرار دادن وی در موقعیت دوگانگی احساس و تعارض روانی و بعضاً بدخلقی‌ها، سردی‌ها و ستیزهای ناشی از آن، زمینه ی بدبینی و پیش فرض‌های نادرستی را در اذهان بسیاری از عروس خانم‌ها ایجاد می‌کند.

مادر به یقین دوست دارد که آرزوی دیرینه‌اش تحقق یابد و پسر عزیزش جامه ی دامادی به تن کرده، در کنار عروس دلخواهش زندگی مستقلّی را تشکیل دهد و آن را اداره نماید، امّا دلواپسی او در چگونگی ارتباط و پیوند مستمر عاطفی پسر با او و نیز نحوه ی رابطه ی عروس با دست پرورده‌اش، بسیار تعیین کننده روابط بین آنها می باشد.

از سوی دیگر، عروس خانم نیز سعادت، خوشبختی و آرامش زندگی مشترک را در گرو بذل محبّت و تعلق خاطر متقابل می‌‌داند. او همه ی توجه و محبّت، فکر و اندیشه و جاذبه همسر را برای خود می‌خواهد و دوست دارد با همه وجود در خانه دل همسر جادوانه جای بگیرد.

عروس خانم به رغم بسیاری از واقعیت‌ها نمی‌خواهد از جنبه بالغ شخصیت خود به این روابط نگاه کند و نمی‌تواند جایگاه اول همسرش را به عنوان«پسر» آن مادری که وصفش رفت شاهد باشد، او نمی‌خواهد شوهرش را آقا پسر همیشه ی مادر و یا «بچه ننه» ببیند، هر چند که مادر داماد چنین بیندیشد و چنین بخواهد!

عروس خانم دوست دارد و سخت مشتاق است که فکر و روان همسر را در اختیار داشته باشد و گاهی با رفتارهایی از وجه شخصیت کودک لجباز دوست دارد نظر و مشورت او کانون خانواده را بیاراید و برنامه زندگی مشترک را تنظیم و اجرا نماید.

مشکل اینجاست که ما فکر می کنیم با بالغ شخصیت خود با دیگران ارتباط برقرار می کنیم ولی در بسیاری از اختلافات ، افراد از وجه والد و یا کودک خود با دیگران ارتباط برقرار می کنند و همین باعث ایجاد اختلاف ، تعارض و تنش در رابطه می شود.

علت اینکه افراد بیشماری نمی توانند روابطی سرشار از تفاهم در کنار یکدیگر داشته باشند به دلایل گوناگون شخصی، اجتماعی و ویژگی‌های شخصیّتی می باشد و تا زمانی که این ویژگی های شخصیتی را نشناسیم قطعا نمی توانیم با یکدیگر کنار بیایم.

گاه افراد برای احتراز بر چسب‌ها، نگرش‌ها و اتهامات ناروای دخالتگری، ارتباط و مراوده ی خود را به حداقل رسانده، واز کنار همه ی مسائل با بی‌تفاوتی گذر می‌کنند و لب فرو می‌بندند و گاه به رغم میل باطنی ، سیاست در کنار بودن و جدایی و سکوت کردن را پیشه ی خود می‌سازند.