با ناراحتی گفت، پسرم به تازگی ازدواج کرده و دختری از خانواده متوسط برگزیده است، به آنها می گویم خانه باغ من بسیار بزرگ است شما به راحتی می توانید در کنار من زندگی کنید با این روش هم شما زندگی مرفه تری دارید هم اینکه من بعد از فوت همسرم تنها نیستم. آخر می دانی پسرم تنها مرد خانه من است ، اگر از پیش من برود تنها می شوم و نمی دانم چه کنم ؟

به او گفتم تو یک زن ثروتمندی و به راحتی می توانی برای خانه ات نگهبان بگیری و یا یک باغبان و یا یک سرایدار که هم برایت کار کند و هم از خانه ات محافطت کند.

با اکراه گفت من می خواهم راهی پیدا کنم پسرم کنارم باشد و از تسلط این تازه عروس بر پسرم بکاهم. چرا او باید پسرم را از من جدا کند! من عاشق پسرم هستم …

به او گفتم تو عاشق پسرت نیستی! تو خودت را مالک پسرت می دانی.

 ما فکر می کنیم هر چیزی یا کسی را که دوست داریم باید در بند و مالکیت ما باشد. پرنده را در قفس زندانی می کنیم، سگ را از طبیعت زندگیش جدا می کنیم و با ریسمانی به دنبال خود می کشیم و ادعا می کنیم که چون بهترین غذا و مکان را برایش فراهم کرده ایم، عاشقش هستیم، در صورتی که ما انسان ها برای پرکردن خلاهای درونی خودمان دیگران را در بند می کشیم و باور داریم که عاشق آنها هستیم.

عشق واقعی به این معناست که تو او را همانگونه بخواهی که دوست دارد. اگر فرزندت زندگی در کشور دیگر و در کنار دیگری را می خواهد تو با شادی و رضایت او خوشحال باشی و او را رها کنی تا به طریق خود زندگی کند.

نویسنده : لیلا امیری نسب

بیشتر بخوانید :

سایر مقالات 

مجموعه داستان تو